Patron
W dniu 21 lutego 2007r. uchwałą Rady Miejskiej nadano naszej szkole imię Łódzkich Olimpijczyków.
25 kwietnia 2008r. uroczyście wręczono szkole Uchwałę i sztandar.
Dlaczego takie imię? To oczywiste. Nasza szkoła otrzymała 1 września 1974 roku status szkoły sportowej o profilu lekkoatletycznym. Decydującym czynnikiem w uzyskaniu statusu szkoły sportowej były wyniki sportowe uzyskiwane przez uczniów naszej szkoły. Echa igrzysk starożytnych brzmią dziś nie tylko w nazwie, ale i ideach rywalizacji sportowej. Współczesne igrzyska są także promotorem pokoju i zasad fair play. Z polskiej ziemi wyszło wielu wspaniałych uczestników Olimpiad. Także nasz łódzki region może się pochwalić wieloma.
Łódzcy Olimpijczycy
Artur Partyka (ur. 25 lipca 1969 r., Stalowa Wola) – mistrz i rekordzista Polski w skoku wzwyż. Jeden z najwybitniejszych polskich lekkoatletów, medalista mistrzostw świata, europejskich oraz igrzysk olimpijskich. Zawodnik ŁKS Łódź (1984 r. - 1999 r.) i Skry Warszawa (2000 r.).
Talent, pracowitość, właściwa opieka trenerska sprawiły, że w latach dziewięćdziesiątych, przez kilkanaście sezonów należał do najlepszych skoczków świata (zakończył karierę niespodziewanie tuż przed igrzyskami w Sydney).
7-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1989 r. - 1998 r. (7 startów, 3 zwycięstwa indywidualne), 3-krotny rekordzista kraju (2.36 m., 2.37 m., 2.38 m.) i 12-krotny mistrz Polski w tej konkurencji (1989 r. - 2000 r.). Także 3-krotny mistrz Polski w hali (1990 r., 1991 r., 1993 r.). Rekord życiowy: 2.38 m. (18 sierpnia 1996 r. Eberstadt).
Sukcesy międzynarodowe rozpoczął od mistrzostw świata juniorów (1986 r., 1988 r.), podczas których, w Sudbury (1988 r.) wywalczył złoty medal (2.28 m.). Był także mistrzem Europy juniorów w Birmingham (1987 r.), gdzie wygrał wynikiem 2.19 m.
A oto medalowe miejsca w innych poważniejszych zawodach seniorów: 4-krotny uczestnik mistrzostw świata, gdzie zajął - 2 miejsce w 1993 r. w Stuttgarcie (2.37 m.), 3 miejsce w 1995 r. w Goeteborgu (2.35 m.) i 2 miejsce w 1997 r. w Atenach (2.35 m.). W Halowych Mistrzostwach Świata w Sewilli (1991 r.) zdobył srebrny medal z wynikiem 2.37 m.
Z trzech startów w mistrzostwach Europy (1990 r., 1994 r., 1998 r.) przywiózł srebrny medal z Helsinek (1994 r.), gdzie skoczył 2.33 m. i medal złoty i tytuł mistrza Europy z Budapesztu (1998 r.), gdzie wygrał z wynikiem 2.34 m. Triumfował także w finale Pucharu Europy w Rzymie (1993 r.) ze skokiem 2.30 m. i dwa razy też był mistrzem Europy w hali: w 1990 r. w Glasgow (2.32 m.) i w 1998 r. w Walencji (2.31 m.). Zasłużony mistrz sportu (1992 r.) odznaczony m.in. Srebrnym i Złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Złotym Krzyżem Zasługi (1996 r.).
Żonaty z Agnieszką Kostrzewińską, córką olimpijki, łyżwiarki figurowej Grażyny Osmańskiej-Kostrzewińskiej. Ma córkę Alicję. Mieszka w Łodzi, współpracuje z grupą lekkoatletyczna Elite Cafe skupiającą czołowych polskich lekkoatletów gdzie jest organizatorem, specjalistą od marketingu i promotorem.
Tomasz Wieszczycki (ur. 21 grudnia 1971 roku w Łodzi), polski piłkarz, występujący na pozycji pomocnika. Największy sukces to zdobycie srebrnego medalu podczas Igrzysk Olimpijskich w Barcelonie. Wychowanek ŁKS Łódź, ulubieniec kibiców tego klubu o pseudonimie "Wieszczu".
Największe sukcesy:
- 1992 r. - srebrny medal na Igrzyskach Olimpijskich w Barcelonie,
- 1998 r. - mistrzostwo Polski z ŁKS Łódź,
- 2000 r. - mistrzostwo Polski i puchar ligi z Polonią Warszawa,
- 2001 r. --puchar Polski i superpuchar z Polonią Warszawa.
W sezonie 1997/1998 zdobył razem z ŁKS Łódź mistrzostwo Polski. Grał w takich klubach jak: ŁKS Łódź (1988 r.-1995 r., 1998 r.-1999 r.), Legia Warszawa (sezon 1995/1996), Le Havre AC (Francja, sezon 1996/1997 i runda jesienna 1997/1998), Polonia Warszawa (1999 r.-2001 r.), OFI Kreta (Grecja, runda jesienna sezonu 2001/2002), Dyskobolia Grodzisk Wielkopolski (2001 r.-2004 r.).
W reprezentacji Polski do lat szesnastu debiutował jako czternastolatek. W meczach reprezentacyjnej drużyny seniorskiej wystąpił 11 razy strzelając 3 gole. W 1 lidze - w 363 spotkaniach strzelił 99 goli.
Po zakończeniu kariery pracuje jako komentator sportowy oraz prowadzi pub w Łodzi.
Tomasz Łapiński pseudonim "Łapa", wieloletni kapitan drużyny Widzewa, piłkarz roku 1997, olimpijczyk z Barcelony (1992 r.). Urodzony 1 sierpnia 1969 r. w Łapach woj. białostockie, syn Wiesława i Wiesławy Narkiewicz, absolwent (1988 r.) XXIII Liceum Ogólnokształcącego w Łodzi (rozpoczął studia i nie ukończył Instytutu WF i Sportu w Łodzi).
Piłkarz (184 cm, 79 kg), środkowy obrońca, wychowanek Pogoni Łapy 1983 r.-1987 r. (pierwszym trenerem był ojciec piłkarza), zawodnik Widzewa Łódź (1987 r.-2000 r.) i warszawskiej Legii (od 2000 r.). Wyrósł, okrzepł jako piłkarz i zdobył wielkie doświadczenie podczas 12 sezonów ligowych (1988 r.-1990 r. i 1992 r.-2000 r.), kiedy to w barwach łódzkiego zespołu rozegrał 280 meczów (rekord klubowy), zdobywając dla Widzewa 4 gole oraz 2 tytuły mistrza Polski (1996 r., 1997 r.).
Stanisław Kłosowicz (1906 r. - 1955 r.) kolarski "góral" z Łodzi, olimpijczyk z Amsterdamu (1928 r.), świadek zbrodni katyńskiej. Urodzony 4 marca 1906 r. w Krasnojarsku (Rosja) w rodzinie robotniczej Józefa i Leokadii Grzybowskiej.
Po przyjeździe wraz z rodzicami do Polski uczęszczał do szkoły powszechnej w Łodzi i tam też był uczniem Gimnazjum Miejskiego im. M. Kopernika, którego jednak nie ukończył. Edukację zakończył w Szkole Zawodowej M. Wagnera, gdzie zdobył kwalifikacje tokarza i w tym zawodzie pracował później wiele lat w Fabryce Uzbrojenia w Radomiu (1930 r.-1939 r.).
Na rowerze jeździł zawodniczo od 1922 roku, będąc przez cały czas członkiem Towarzystwa Zwolenników Sportu w Łodzi. Specjalizował się w kolarstwie szosowym, ale wyjątkowe predyspozycje posiadał w pokonywaniu gór, wygrywając aż trzykrotnie (1927 r.-1929 r.) wyścig na trasie Kraków - Zakopane (nieoficjalne mistrzostwa Polski). Zmarł w Radomiu 16 października 1955 r. i tam też został pochowany.
Mieczysław Paweł Nowicki pseudonim "Mundek", urzędnik samorządowy, jeden z najlepszych polskich kolarzy lat siedemdziesiątych, torowiec i szosowiec, mistrz świata w drużynie (1975 r.), olimpijczyk (1972 r., 1976 r.), zdobywca srebrnego i brązowego medalu olimpijskiego na jednych igrzyskach w Montrealu (1976 r.).
Urodzony 26 stycznia 1951 r. w Piątku, w rodzinie Henryka i Ireny Fedorowicz, absolwent Technikum Mechanicznego w Łodzi (1969 r.), gdzie otrzymał świadectwo dojrzałości i uprawnienia technika-mechanika, kolarz (176 cm, 74 kg) klubów łódzkich, początkowo (od 1967 r.) Społem (pierwsze kroki stawiał na rowerze pod kierunkiem Teofila Sałygi), a od 1969 r. (aż do końca kariery w 1981 r.) reprezentował barwy Włókniarza i w doskonaleniu jego umiejętności uczestniczyli trenerzy: Lucjan Józefowicz, Edward Borysewicz i Jerzy Gapiński (w kadrze narodowej Stefan Borucz i Karol Madaj).
Grzegprz Filipowski (ur. 28 lipca 1966 r. w Łodzi) - polski łyżwiarz figurowy, medalista mistrzostw świata. Najlepszy w historii polski łyżwiarz figurowy w kategorii solistów.
Pierwszy medal (brązowy) na arenie międzynarodowej zdobył w 1985 r. podczas mistrzostw Europy. W 1989 r. w mistrzostwach kontynentu wywalczył srebrny medal, przegrywając z Aleksandrem Fadiejewem.
Największy sukces osiągnął w czasie mistrzostw świata w 1989 roku w Paryżu. Zajął trzecie miejsce (najlepsze z Europejczyków), ustępując jedynie Kanadyjczykowi Kurtowi Browningowi i Amerykaninowi Christopherowi Bowmanowi. Jest jedynym do tej pory łyżwiarzem z Polski, który stanął na podium mistrzostw świata w konkurencji solistów. Trzykrotnie uczestniczył w igrzyskach olimpijskich (Sarajewo 1984 r., Calgary 1988 r., Albertville 1992 r.). Najlepszą lokatę uzyskał w Calgary, gdzie był piąty.
W latach 1981-1986 zdobywał mistrzostwo Polski. W 1992 r. przeszedł na zawodowstwo. Czynne uprawianie łyżwiarstwa zakończył w 1997 r. Obecnie (od 2005 r.) mieszka w Kanadzie, gdzie pracuje jako trener biegaczy na lodzie. W czasie kariery uważany za dobrego łyżwiarza, ale bez błysku artystycznego. Zasłynął jako pierwszy w historii wykonawca na zawodach kombinacji dwóch potrójnych skoków - toeloopów (1980 r.).
Sylwia Nowak - Trębacka (ur. 28 kwietnia 1976 r. w Łodzi) -- polska łyżwiarka figurowa startująca w konkurencji par tanecznych wraz z Sebastianem Kolasińskim. Wcześniej jeździła z Rafałem Gabinowskim. Wraz z Kolasińskim zdobywała wielokrotnie tytuł mistrzów Polski (od 1995 r. do 2003 r.). Plasowali się zazwyczaj pod koniec pierwszej, a na początku drugiej dziesiątki na Mistrzostwach Europy i Świata. Odnosili duże sukcesy na mistrzostwach świata juniorów - srebro w 1993 r. i złoto w 1994 r.
Na olimpiadzie w Nagano 1998 r. para Nowak - Kolasiński zajęła 12 miejsce, a na olimpiadzie w Salt Lake City 2002 r. 13 miejsce. Wycofali się z amatorskiego uprawiania sportu w 2003 r., po tym jak Sebastian ożenił się z Jagną Marczułajtis. Występują jednak w pokazach i pomagają w treningach młodym łyżwiarzom. Mężem Sylwii jest były tancerz na lodzie; Marcin Trębacki. Mają jedną córkę.
Sebastian Kolasiński (ur. 16 lutego 1975 r. w Łodzi), polski łyżwiarz figurowy, startujący z Sylwią Nowak w kategorii tańców na lodzie. Wcześniej jeździł z Agnieszką Domańską. Para regularnie zdobywała tytuły Mistrzów Polski. Na najważniejszych zawodach międzynarodowych plasowała się w końcówce pierwszej dziesiątki.
Jednym z największych osiągnięć był tytuł Mistrzów Świata Juniorów w roku 1994 i V-ce Mistrzów w 1993 r. Na olimpiadzie w Nagano 1998 r. para Nowak - Kolasiński zajęła 12 miejsce, a na olimpiadzie w Salt Lake City 2002 r. 13 miejsce.
Duet wycofał się z amatorskiego uprawiania łyżwiarstwa po sezonie 2001/2002. Oboje założyli rodziny (żoną Sebastiana była polska snowboardzistka Jagna Marczułajtis). Występowali w pokazach i pomagali w treningach młodym łyżwiarzom. Sebastian zajmuje się głównie choreografią. Małżeństwo Sebastiana Kolasińskiego z Jagną Marczułajtis rozpadło się.
Tomasz Busse monter instalacji sanitarnych, zapaśnik stylu wolnego z Łodzi, mistrz Polski i medalista mistrzostw Europy, olimpijczyk z Moskwy (1980 r.). Urodzony 4 października 1956 r. w Łodzi, syn Klemensa i Danuty Prątnickiej, absolwent miejscowego Liceum Ogólnokształcącego dla Pracujących (1981 r.), z zawodu monter instalacji sanitarnych.
Zapaśnik (188 cm, 92 kg) stylu wolnego (waga półciężka i ciężka), zawodnik ŁKS Łódź (od 1971 r.), wychowanek trenera Tadeusza Łąpiesia i Budowlanych Łódź (trenerzy: Jan Rejkowski i Eugeniusz Najmark).
Paweł Kurczewski trener, zapaśnik stylu wolnego z Łodzi, olimpijczyk z Monachium (1972 r.) i Montrealu (1976 r.), siedmiokrotny mistrz Polski, medalista Mistrzostw Świata i Mistrzostw Europy. Urodzony 17 sierpnia 1950 r. w Łodzi, syn Bronisława i Józefy Bąkowskiej, absolwent miejscowego VIII Liceum Ogólnokształcącego dla Pracujących im. A. Asnyka (1970 r.) i Studium Trenerskiego przy katowickiej Akademii Wychowania Fizycznego (1975 r.).
Zapaśnik (180 cm, 92 kg) stylu wolnego (w. półciężka i ciężka), zawodnik Grunwaldu Poznań (1969 r.-1971 r.), Budowlanych Łódź (1965 r.-1968 r. i 1972 r.-1979 r. - trener Jan Kauc), klubu RFN - KSV Athletic Einigkeit w Köllerbach oraz Włókniarza Łódź (1985 r.), trenerzy: Józef Wojtasik i Eugeniusz Najmark.
Bartłomiej Bartnicki student, przepustkę do Aten wywalczył jako pierwszy z polskich zapaśników, w młodszych kategoriach wagowych zdominował polskie maty, obok Brzozowskiego nadzieja polskich zapasów.
Olimpijczyk z Aten (2004 r.). Urodzony 26 maja 1981 r. w Bydgoszczy. Student wychowania fizycznego gorzowskiej Akademii Wychowania Fizycznego. Zapaśnik w stylu wolnym (186 cm/99 kg). Reprezentant Gwiazdy Bydgoszcz, następnie Włókniarza Łódź. Podopieczny trenerów: Pawła Krupińskiego (klub) oraz Olega Sugako i Dariusza Grzywińskiego (kadra).
Wielki talent i wielka nadzieja polskich zapasów. Jego największe dotychczasowe sukcesy:
- 7. miejsce Mistrzostw Świata (2003 r.),
- 4. miejsce Mistrzostw Świata (2004 r.),
- 2. miejsce Mistrzostw Polski (2000 r., 2001 r., 2003 r.),
- 2. miejsce Pucharu Polski (2004 r.),
- 1. miejsce Młodzieżowych Mistrzostw Polski (2000 r., 2001 r., 2003 r.),
- 7. miejsce Mistrzostw Świata Juniorów (1999 r.),
- 8. miejsce (2001 r.), 5. miejsce Mistrzostw Europy Juniorów (2000 r.),
- 2. miejsce Mistrzostw Polski (2000 r., 2001 r., 2003 r.),
- 1. miejsce Mistrzostw Polski Juniorów (1998 r., 1999 r., 2000 r., 2001 r.),
- 1. miejsce Mistrzostw Polski kadetów (1997 r.).
Zapasy zaczął uprawiać w wieku 10 lat. Do tej dyscypliny namówił go brat, który zapisał się do sekcji dwa miesiące wcześniej. Jako pierwszy z podopiecznych Olega Sugaki i Dariusza Grzywińskiego wywalczył przepustkę do Aten, zajmując w Mistrzostwach Świata 2003 r. w Nowym Jorku siódme miejsce (z tamtych zawodów nominację olimpijską uzyskiwało pierwszych dziesięciu zawodników z każdej kategorii wagowej plus Grek). Za swoje mocne strony sportowe uważa atak na prawą nogę, a także "młynek".
Tomasz Konarzewski (ur. 17 lipca 1904 r. w Sieradzu, zm. 20 lutego 1974 r. w Łodzi), polski bokser, olimpijczyk. Był czołowym polskim bokserem lat dwudziestych XX wieku. Walczył głównie w wadze ciężkiej, choć niekiedy boksował o kategorię niżej.
Sześciokrotnie zdobywał tytuł mistrza Polski: w wadze ciężkiej w 1924 r., 1925 r., 1926 r., 1932 r. i 1933 r. oraz w wadze półciężkiej w 1930 r.. W 1925 r. tytuł przyznano mu bez walki, gdyż był jedynym zawodnikiem w kategorii ciężkiej. Startował w Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu 1924 r. w wadze ciężkiej, ale przegrał pierwszą walkę (podobnie jak inni polscy pięściarze). Dwa razy uczestniczył w mistrzostwach Europy. W Berlinie 1927 r. zajął 4. miejsce w wadze ciężkiej (choć przegrał oba pojedynki), a w Budapeszcie 1930 r. dotarł do ćwierćfinału wagi półciężkiej.
Trzykrotnie walczył w reprezentacji Polski w meczach międzypaństwowych, 1 raz remisując i ponosząc 2 porażki. Występował w barwach klubów łódzkich: Łódzkiego Klubu Bokserskiego, Unionu Łódź i IKP Łódź, startując w latach 1922 - 1933. Stoczył 127 walk, 98 wygrał, 13 zremisował i 16 przegrał. Po zakończeniu kariery był trenerem bokserskim. Jego syn Zygmunt był także znanym bokserem, mistrzem i wicemistrzem Polski.
Piotr Kędzia mistrz Europy i srebrny medalista juniorów w sztafecie 4x400 m. Olimpijczyk z Aten (2004 r.) i Pekinu (2008 r.). Urodzony 6 czerwca 1984 roku w Zgierzu (177 cm/67 kg).
Reprezentuje barwy Akademickiego Związku Sportowego Łódź. Jego trenerem jest Krzysztof Węglarski. Jego największe sukcesy to pierwsze miejsce w sztafecie szwedzkiej na Mistrzostwach Świata Juniorów Młodszych w Debreczynie w 2001 roku oraz indywidualnie drugie miejsce w biegu na 400 m. Pierwsze miejsce w sztafecie 4x400 m. na Mistrzostwach Europy Juniorów w Grosseto. W 2003 r. srebrny medal w sztafecie 4x400 m na Mistrzostwach Europy Juniorów w Tampere. Jego rekord życiowy na 400 m. wynosi 46.69 sek. i został ustanowiony w Tampere 26.07.2003 roku.
Barbara Hermel – Nniemczyk pseudonim "Kaczor", nauczycielka wf, trener, siatkarka klubów łódzkich i włoskich, wielokrotna reprezentantka Polski, brązowa medalistka Igrzysk Olimpijskich w Meksyku (1968 r.).
Urodzona 13 listopada 1943 r. w Łodzi w bardzo usportowionej rodzinie Wiesława i Kazimiery Stańczyk (czynni zawodnicy w okresie międzywojennym, brat Mirosław też był sportowcem), absolwentka miejscowego VII Liceum Ogólnokształcącego im. Stefanii Sempołowskiej 1957 r.-1962 r.
Andrzej Szymczak (ur. 8 września 1948 r.), polski piłkarz ręczny, bramkarz, reprezentant Polski. Brązowy medalista olimpijski z Montrealu.
Urodził się w Konstantynowie pod Łodzią i w tamtejszym Sokole w 1964 r. rozpoczął treningi. Później był zawodnikiem Włókniarza Konstantynów, Śląska Wrocław i Anilany Łódź. W reprezentacji rozegrał 219 spotkań. Dwukrotnie brał udział w igrzyskach olimpijskich (1972 r., 1976 r.), trzy razy zagrał na mistrzostwach świata (1974 r., 1978 r., 1982 r.) - w 1982 r. zdobył brązowy medal.
W 1984 r. był w kadrze przygotowującej się do startu na olimpiadzie w Los Angeles, jednak Polska wycofała się z igrzysk. W czasie kariery uchodził za jednego z najlepszych bramkarzy świata.
Lucjan Józefowicz (ur. 30 czerwca 1935 w Uniejowie, zm. 29 września 2023 w Łodzi) – polski kolarz torowy, wielokrotny mistrz kraju, uczestnik igrzysk olimpijskich w Tokio (1964), następnie trener.
Karierę sportową rozpoczął w Gwardii Łódź w 1951 roku, następnie reprezentował barwy Broni Radom (1959-1961), Orkana Łódź (1962-1964) i Włókniarza Łódź (1965-1966). Czternastokrotnie zdobywał mistrzostwo Polski: pięciokrotnie w wyścigu indywidualnym na 4000 m na dochodzenie (1958, 1960-1963), pięciokrotnie w wyścigu drużynowym na 4000 m na dochodzenie (1958, 1960, 1961, 1965, 1966), trzykrotnie w wyścigu na 1000 m ze startu zatrzymanego (1959, 1960, 1962) i raz w wyścigu długodystansowym (1959). Ponadto był też wicemistrzem Polski na 4000 m indywidualnie (1963) i drużynowo (192, 1963, 1964) oraz brązowym medalistą w tandemach (1961 - z Janem Magierą), na 1000 m ze startu zatrzymanego (1961, 1963), 4000 m indywidualnie (1965) i drużynowo (1959). Był też rekordzistą Polski, m.in. w olimpijskich konkurencjach 1000 m ze startu zatrzymanego (1.11.2 - 09.09.1962), 4000 m na dochodzenie (dziesięciokrotnie - od 5.14.8 (12.06.1960) do 4.56.2 (16.07.1963), 4000 m na dochodzenie drużynowo (pięciokrotnie - od 4.53.3 (17.08.1958) do 4.38.7 (1966).
Na igrzyskach olimpijskich w Tokio odpadł w ćwierćfinale indywidualnego wyścigu na 4000 m na dochodzenie. W siedmiu startach na mistrzostwach świata, zajmował trzykrotnie 7 m. (1963, 1964, 1965) i raz 11 m. (1966) drużynowo, w wyścigu indywidualnym na 4000 m na dochodzenie w 1958 i 1961 odpadał w eliminacjach, w 1962 w ćwierćfinale, w 1963 był 6, w 1964 - 5, 1965 - 11.
Po zakończeniu kariery sportowej pracował jako trener w łódzkich klubach Włókniarz (1967-1983) i Orzeł (1983-1984), a wśród jego zawodników byli m.in. Mieczysław Nowicki i Janusz Kotliński.